۵ جنگنده برتر شوروی که کابوس خلبانان آمریکایی بود – تابناک

به گزارش تابناک به نقل از روزیاتو، جنگ سرد دورانی غیرعادی برای مردمی بود که در آن دوره زندگی می کردند، دورانی که بچه ها در مورد مخفی شدن و پناه گرفتن و اطلاعاتی درباره سلاح های هسته ای در مدارس یاد می گرفتند. در طول 45 سال جنگ سرد، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در توسعه فن آوری های مختلف نظامی و علمی با یکدیگر رقابت کردند و هر بار یکی از دیگری پیشی گرفت. اگرچه مسابقه فضایی شاید مشهورترین نمونه از این باشد، رقابت ایالات متحده و ایالات متحده به طراحی سلاح های سبک و مهمات نیز کشیده شده است.

بین موشک های بالستیک هسته ای و موشک های بالستیک قاره پیما، فناوری زیادی وجود دارد و یکی از زمینه هایی که هر دو کشور در آن به اوج مهارت و دانش رسیدند، توسعه جنگنده بود. در طول جنگ سرد، ایالات متحده جنگنده های F-14 Tomcat، F-15 Eagle، F/A-18 Hornet، AV-8B Harrier و بسیاری دیگر از جنگنده ها را توسعه داد. البته مهندسان شوروی بیکار ننشستند و نظاره گر ساخت ماشین های پرنده سریعتر و کارآمدتر ایالات متحده بودند. آنها تعداد زیادی از پرنده های جنگی خود را ساختند، که بسیاری از آنها تهدیدهای مهمی برای منافع آمریکا در سراسر جهان محسوب می شدند.

در این دوره، قدرت تکنولوژیک شوروی به طور قابل توجهی افزایش یافت و به این کشور کمک کرد تا جت های جنگنده ای را توسعه دهد که به لطف فروش تسلیحات بر آسمان اروپا و سایر نقاط جهان تسلط داشتند. شما می توانید بسیاری از هواپیماهای دوران جنگ سرد شوروی را در کشورهای سرتاسر جهان بیابید، و دلایل متعددی وجود دارد که چرا آنها در همه جا حاضر هستند، از جمله هزینه نسبتاً کم، سهولت تعمیر و نگهداری و تطبیق پذیری جنگنده های سرد ساخت شوروی، که بسیاری از آن ها هستند. در این دوران خلبانان آمریکایی را وحشت زده کرد. در ادامه این مقاله شما را با 5 هواپیمای جنگی شوروی آشنا می کنیم که در دوران جنگ سرد آمریکایی ها را به وحشت انداختند.

میگ 15

هواپیمای جنگی MiG-15 یکی از قدیمی ترین و موفق ترین هواپیماهای تولید شده توسط اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد است. MiG-15 بال های متغییر جاروبرقی را برای اتحاد جماهیر شوروی معرفی کرد که به نسخه MiG-15bis اجازه می دهد به سرعت مافوق صوت 977 کیلومتر در ساعت برسد. این جنگنده اولین بار در سال 1947 پرواز کرد و در سال 1950 بخشی از خلبانان آمریکایی بود که از F-80C Shooting Stars و B-29 Superfortress در طول جنگ کره استفاده کردند.

این جنگ شاهد نبردهای تن به تن متعددی بود که توسط میگ 15 در منطقه ای نزدیک مرز رودخانه یالو معروف به “کوچه میگ” انجام شد. در حالی که بسیاری از خلبانان میگ اهل کره شمالی بودند، آمریکایی ها و سایر کشورهای عضو سازمان ملل نیز خلبانان شوروی را متعهد کردند، اگرچه دخالت شوروی در جنگ کاملاً محرمانه بود. با این وجود، میگ 15 عملکرد قابل توجهی داشت و قدرت مانور بالایی را نسبت به جنگنده های آمریکایی مورد استفاده در اوایل جنگ نشان داد.

MiG-15 هواپیمای بسیار چشمگیری بود، اما رهبر شوروی جوزف استالین می خواست اطمینان حاصل کند که خلبانان آن دستگیر نخواهند شد، بنابراین شرکت آنها را در جنگ محدود کرد. این رویکرد باعث شد که خلبانان کره شمالی بار سنگین جنگ را به دوش بکشند و آنها به اندازه همرزمان روسی خود در جنگ هوایی با تجربه و کارآمد نبودند. در نتیجه، در حالی که MiG-15 سهم خود را در طول جنگ کره و در کوچه MiG وارد کرد، در نهایت خود را از F-86 Sabre آمریکایی برتر دید، که در نهایت به نسبت کشتار حدود 8:1 در مقابل دست یافت. میگ های روسی ضعیف تر است.

MiG-21 Fish Bed

MiG-21 Fishbed در سال 1960 وارد خدمت شد و جایگزین MiG-17 و MiG-19 قدیمی شد. جنگنده MiG-21 سریعتر از دو نسخه قبلی بود و توانست به سرعت 2.05 ماخ (2515 کیلومتر در ساعت) دست یابد. این جنگنده دارای بال های جارو، ورودی هوا در دماغه و طراحی ساده تری نسبت به مدل های قدیمی بود. سرعت MiG-21 آن را به یک هواپیمای موفق در نبرد تبدیل کرد و بیشتر در طول جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت، جایی که اغلب در برابر F-4 فانتوم های آمریکایی قرار گرفت، جایی که می توانست از موشک های هوا به هوای مادون صوت استفاده کند. او AA-2 ATOLL برای اثر ویرانگر.

اتحاد جماهیر شوروی MiG-21 های خود را در اختیار نیروی هوایی مردمی ویتنام (VPAF) قرار داد که به سرعت مستقر شدند و علیه آمریکایی ها و ویتنام جنوبی ها جنگیدند. در بسیاری از نبردها، MiG-21 ارزش خود را ثابت کرد و در پایان نبرد، 13 خلبان ویتنام شمالی حداقل پنج هواپیمای دشمن را در نبرد ساقط کردند و ستاره پیروزی خود را به دست آوردند. خلبانان دیگر با MiG-17 تعقیب و گریزهای موفقی داشتند، اما مدل جدیدتر بردهای بیشتری داشت.

در حالی که MiG-21 در ویتنام موفق بود، این هواپیما از شهرت چندان خوبی برخوردار نیست. به دلیل داستان وحشتناک سقوط از آسمان، بین خلبانان به «تابوت پرنده» معروف است. حتی امروز هم این مشکل همچنان وجود دارد. در جولای 2022، نیروی هوایی هند دو خلبان را که از میگ-21 برای آموزش استفاده می کردند، در یک حادثه از دست داد. با وجود این مشکلات، MiG-21 یک هواپیمای مرگبار و توانا در دوران جنگ سرد بود.

MiG-29 Fulcrum

بلافاصله پس از توسعه F-16 Fighting Falcon و F/A-18 Hornet توسط ایالات متحده، طراحان روسی در دفتر طراحی میکویان، MiG-29 Fulcrum را برای مقابله با این تهدید توسعه دادند. MiG-29 یک جنگنده برتری هوایی است که بسیاری از پیشرفت های مشابه با همتای غربی خود دارد. طراحی این هواپیما امکان استفاده از آن را به عنوان یک هواپیمای چند منظوره فراهم کرده است، بنابراین استفاده از آن به رهگیری یا بمباران محدود نمی شود – این هواپیما قادر به نبرد هوا به هوا و هوا به سطح است و می تواند یک هواپیما را حمل کند. انواع مهمات

میگ 29 به سرعت 2.25 ماخ (2761 کیلومتر در ساعت) می رسد، اما سرعت آن تنها یکی از عواملی است که این جنگنده روسی را بسیار کشنده می کند. قابلیت های رزمی تن به تن این هواپیما آن را به یک جنگنده خطرناک در دوران جنگ سرد تبدیل کرد. یکی از جنبه‌های MiG-29 که آن را کشنده‌تر از پیشینیان خود کرد، گنجاندن دستگاه دید روی کلاه ایمنی شتل-3UM-1 بود. این پیشرفت به خلبانان این امکان را می‌دهد که تنها با نگاه کردن به یک هدف، روی آن قفل شوند. پیش از این، هواپیماهای شوروی مجبور بودند قبل از اینکه حسگرهای موشک بتوانند هدف یا تهدیدی را شناسایی کنند، با آن درگیر می شدند.

میگ 29 هنوز به پرواز در کشورهای مختلف ادامه می دهد که بسیاری از آنها اعضای سابق اتحاد جماهیر شوروی بودند. اوکراین و روسیه در طول تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 به طور گسترده از MiG-29 استفاده کردند، اگرچه عملکرد آنها چندان چشمگیر نبود. هواپیماهای متعددی از این نوع توسط هر دو طرف در درگیری مورد اصابت گلوله قرار گرفته و یا منهدم شده اند و هر یک از طرفین از جنگنده برای انجام ماموریت های برتری هوایی علیه دیگری استفاده می کنند. به گفته وب سایت اوریکس، حداقل 25 فروند میگ 29 در جریان حمله اولیه روسیه به اوکراین منهدم شد.

Su-27 Flanker

اتحاد جماهیر شوروی سوخو-27 فلانکر را در سال 1985 برای مقابله با جنگنده های نسل چهارم آمریکایی مانند F-15 Eagle معرفی کرد. طراحی این هواپیما تا حدودی شبیه به رقبای غربی خود است و استفاده از آن شامل تمامی عملیات های رزم هوایی می شود، چرا که Su-27 Flanker یک جنگنده چند منظوره به حساب می آید، اگرچه در اصل برای برتری هوایی طراحی شده بود. Su-27 در انواع مختلف برای نقش های مختلف، از جمله Su-30، 33، 34، 35، 37 و Su-37 عرضه می شود. Su-27 می تواند به سرعت 2.35 ماخ (2885 کیلومتر در ساعت) برسد و با سرعت 2592 کیلومتر در ساعت پرواز کند.

این هواپیما شباهت زیادی به F-15 آمریکایی دارد که تصادفی نیست، زیرا طراحان آن از سوخو هنگام طراحی Su-27 این هواپیمای آمریکایی را در نظر داشتند. این هواپیمای روسی می تواند تا 8 موشک هوا به هوا یا بمب و انواع دیگر موشک ها را حمل کند. از آنجایی که این هواپیما شبیه F-15 است و بسیاری از قابلیت های آن را دارد، Su-27 تهدیدی برای غرب محسوب می شد. خوشبختانه برای غرب، در طول جنگ سرد، Su-27 هرگز فرصتی برای رویارویی با همتایان غربی خود نداشت.

فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی منجر به فروش Su-27 به بسیاری از کشورها شد. چین نسخه مخصوص خود از جنگنده شنیانگ J-11 را با مجوز روسیه تولید می کند و سایر کشورها همچنان از Su-27 در نقش های مختلف استفاده می کنند. اگرچه Su-27 یک هواپیمای برتری هوایی است، اما عملیات رزمی محدود آن فرصت کمی برای ایفای این نقش به آن داد. این جنگنده در طول جنگ روسیه و اوکراین توسط هر دو طرف به پرواز درآمد و چندین فروند سوخ-27 اوکراینی در نبرد هوا به هوا سرنگون شدند.

MiG-25 Foxbat

MiG-25 Foxbat یکی از سریع ترین جنگنده های ساخته شده در طول جنگ سرد است. این هواپیما می توانست به سرعت 2.83 ماخ (3473 کیلومتر بر ساعت) برسد و بنابراین نگرانی قابل توجهی در غرب ایجاد کرد. این هواپیما پس از معرفی در سال 1970، سال ها برای غرب به عنوان یک معمای باقی ماند و البته بیشتر نگرانی کشورهای غربی حول محور سرعت باورنکردنی آن بود. نمونه های مشاهده شده از MiG-25 می توانند در عرض چهار دقیقه به ارتفاع 98425 فوتی و در مجموع ارتفاع 123520 فوتی برسند که آن را تا حدودی با SR-71 Blackbird قابل مقایسه می کند.

این امر باعث وحشت سیاستمداران و نظامیان در غرب شد و در حالی که MiG-25 هواپیمای بهتری بود، خوشبختانه برای غرب، فرار یک خلبان روسی در یکی از هواپیماهای خود باعث کاهش ترس در مورد آن شد. در سال 1976 یک خلبان شوروی به نام ویکتور بلنکو از اتحاد جماهیر شوروی جدا شد و میگ 25 خود را در ژاپن فرود آورد. در آن زمان، جورج اچ. بوش مدیر آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) بود و او فرار را به عنوان فرصتی اعلام کرد که “اطلاعات غیرمنتظره” مربوط به قابلیت های هوانوردی شوروی را برای ایالات متحده و متحدانش فراهم کرد.

مهندسان غربی پس از بررسی این هواپیما متوجه شدند که توانایی های آن فراتر از پیش بینی های قبلی است. در حالی که MiG-25 ثابت کرد که یک جنگنده توانا است، بلنکو بدون هیچ موشکی که غرب می خواست آزمایش کند به ژاپن گریخت. در نهایت، این نشت اطلاعاتی را در مورد میگ-25 در اختیار غرب قرار داد، اما نه همه آنها. با این حال، این دومین هواپیمای سرنشین دار سریع ترین تولید انبوه پس از SR-71 است، بنابراین یک دستاورد بزرگ در مهندسی هوافضا است.