چرا شفق‌های قطبی در مناطق بسیار دور از قطب‌ها ازجمله ایران مشاهده شدند؟

به گفته دکتر جان مورگان، هواشناس فضایی، خطوط میدان مغناطیسی خاصیت اساسی خاصی دارند. به گونه ای که معمولاً نمی توانند عبور کنند. این ویژگی به این معنی است که با چرخش در کنار هم، انرژی را مانند فنر مارپیچ ذخیره می کنند. سپس زمانی که فرآیندتشدید مغناطیسیظاهر شد، این میدان ها به سرعت ضعیف می شوند و می توانند انرژی انفجاری را در فضا آزاد کنند.

تشعشعات مغناطیسی از لکه های خورشیدی می توانند باعث شعله های خورشیدی شوند. تشعشعات ناشی از این شراره ها به حدی است که 8 دقیقه پس از رسیدن به زمین، اتم های موجود در جو فوقانی سیاره را یونیزه کرده و باعث باد شدن آن می شود. چنین رویدادهایی شامل قطع شدن رادیو، خرابی ماهواره های موقعیت یاب جهانی و خروج ماهواره ها به جو است. Spot AR3664 یک شعله X5.8 را منتشر کرد که دومین شعله قوی در چرخه فعلی است.

اما نه تنها شراره های خورشیدی بر زمین تأثیر می گذارد. رویدادهای پرتاب جرم تاجی (CMEs) نیز یکی دیگر از پدیده های موثر در آب و هوای فضا هستند. CME ها پرتاب های بسیار بزرگ پلاسمای تاجی از خورشید هستند و می توانند میلیاردها تن ماده تاجی را به فضا پرتاب کنند. ذرات باردار خورشید همیشه به سیاره ما برخورد می کنند. اما CME ها با انرژی بسیار بیشتری وارد می شوند. این ذرات با هزاران کیلومتر در ثانیه حرکت می کنند و وقتی به زمین می رسند خطوط میدان مغناطیسی را دنبال می کنند و معمولاً به جو اطراف مناطق قطبی برخورد می کنند.

مکان هایی مانند سرزمین اصلی استرالیا، توسکانی در ایتالیا، کالیفرنیای جنوبی و صحرای سه قلعه در جنوب خراسان به هیچ وجه نزدیک به قطب ها نیستند و با این حال شفق قطبی در آنجا قابل مشاهده بود. شفق های قطبی حتی در مکان هایی با آلودگی نوری شدید به ناظران زمینی نشان داده شده است. دلیل این امر این است که این بار حجم پلاسمای خارج شده از خورشید بسیار زیاد است. همچنین، زمین در مکان مناسب در زمان مناسب برای برخورد همزمان چندین CME قرار داشت. در واقع، سه مورد از این رویدادها با یکدیگر ترکیب شدند. زیرا آخرین CME که از خورشید پرتاب شد، سرعت بالایی داشت و توانست به دو مورد قبلی برسد.

مقداری از این پلاسما به زمین رسید و در عرض های جغرافیایی کمتر از حد معمول به جو زمین برخورد کرد. در نتیجه، شفق های قطبی در بسیاری از مکان های غیرمنتظره دیده می شوند. سوال بعدی این است که آیا شفق های قطبی دوباره در مناطق غیر قطبی دیده می شوند؟

در نهایت سوال آخر این است که آیا رؤیت شفق در آسمان ایران بی سابقه است؟ قطعا این اولین بار است که تصاویر چشم نوازی از شفق های قطبی در آسمان ایران ثبت می شود. اما همانطور که شواهد مکتوب نشان می دهد، 154 سال پیش ایرانیان عصر ناصری فرصت نادری برای مشاهده شفق شمالی در آسمان داشتند.

محمدجواد ترابی، روزنامه نگار علمی او در صفحه اینستاگرامش توضیح می دهد که در سال 1870، یعنی 11 سال پس از واقعه بزرگ کارینگتون، شفق قطبی در آسمان مناطق مختلف زمین از ایران تا بغداد و حتی قاهره ظاهر شد. در نتیجه حداقل بر اساس اطلاعات ما، این دومین بار است که شفق های قطبی بر فراز ایران دیده می شوند. آیا ما آنقدر خوش شانس هستیم که در آینده ای نزدیک بار دیگر چنین مناظر زیبایی را در آسمان های دور از قطب ها ببینیم؟ هیچ کس نمی داند.